Έτσι όπως σε μια νύχτα έγινε αυτό το μπλογκ, έτσι και σε ένα απόγευμα κλείνει.
Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει... ίσως δεν με εκφράζει πια...
Ελπίζω να θυμάστε ένα ΠΑΙΔΙ που έκανε αυτό το μπλογκ τον Ιανουάριο, που δεν είχε τίποτα να φοβηθεί...όπως εκείνο το παιδί που στα 15 του έκανε τα πρώτα του βήματα στο Ίντερνετ και στην ελευθερία που αυτό του έδινε...στο να εκφραστεί και να ψαχτεί για το ποιος είναι...
Καλή συνέχεια σε όλους....
Σας ευχαριστώ για τις στιγμές που ένιωσα ανθρώπους να με νοιάζονται, χωρίς κάποιο προφανές όφελος.
